Aflevering van het Concertzender-programma ‘Metamorfosen’, uitgezonden op 31 juli 1998: de vocale harmonieën van David Hykes.
Met opnamen van David Hykes & The Harmonic Choir, traditionele boventoonzang uit West-Mongolië, een Drupak kloosterorde uit Tibet, Brian Eno, Stephen Scott and the Colorado College Ensemble, Gyorgy Ligeti, Giacinto Scelsi.
Samenstelling en produktie: Pieter de Rooij. Presentatie: Roel Kluver.
Category Archives: Western Classical Music
Mary Bee Cuddy in a video combining auditive and visual Americana
I uploaded a video on my YouTubechannel dedicated to Mary Bee Cuddy, the leading female character in The Homesman (USA, 2014), a film directed by Tommy Lee Jones.
Wikipedia tells us: “The film shows the unsparingly harsh and difficult life of early settlers of the American Midwest in the 1850s. The Homesman has been called a ‘feminist western’. Critics have noted that the lives of women during this time are rarely explored, as opposed to men, (…).”
I am impressed by the story of Mary Bee Cuddy (played by Hillary Swank), the courageous and compassionate leading female character in The Homesman.
Except for one, all photos in the video are stills from the film (btw: notice my choice for presenting them in ‘sepia big grain’), and most of them focus on Mary Bee Cuddy. I combine these shots with music by John Adams: Christian Zeal and Activity, as I tend to associate this piece of music with Cuddy’s character and outlook on life. IMHO John Adams‘ music and the stills from The Homesman offer a good combination of auditive and visual Americana. I hope you’ll grasp that unmistakeable Americana-feel as you watch the video.
Traktatie en weldaad voor de oren: de jonge Tsjechische pianiste Natalie Schwamova
De piepjonge Tsjechische pianiste Natalie Schwamova (geboren in augustus 1999) heeft alles in huis waar je als liefhebber van klassieke pianomuziek de oren voor spitst en van gaat watertanden. Zij beschikt over een formidabele techniek en haar interpretaties zijn om van te smullen, een traktatie voor de oren.
Ik sta versteld van de muzikale volwassenheid die zij al op zo jonge leeftijd op het klavier tentoonspreidt. Tot in de puntjes beheerst zij het métier van verhalen vertellen met en in muziek. Wat een weldaad.
Geen wonder dat zij al prestigieuze muziekprijzen won en in de internationale muziekwereld de aandacht op zich gevestigd weet.
Geen twijfel mogelijk: van deze jongedame gaan we nog veel horen.
Wonderwel in symbiose
Componist, compositie en uitvoerende wonderwel in symbiose: zeldzaam mooi vind ik deze vertolking van Schubert‘s pianosonate D.960 door Mitsuko Uchida.
In ‘Choros nr. 11 – voor piano en orkest’ wekt Villa-Lobos natuurtaferelen uit het Braziliaanse regenwoud tot leven
Choros nr. 11 – voor piano en orkest van de Braziliaanse componist Heitor Villa-Lobos (1887-1959), wekt in prachtig georkestreerde klankevocaties natuurtaferelen uit het Amazonegebied en menselijke activiteiten daaromheen tot leven. Piano en orkest worden nergens opzichtig solistisch tegenover elkaar geplaatst, maar zijn overwegend elkaars gelijkwaardige partner. Met een bont palet aan klanken en ritmes schildert Villa-Lobos landschappen die regelmatig kameleontisch van kleur verschieten. De componist strooit voortdurend met wondermooie vondsten die betoveren en beklijven. Villa-Lobos heeft in Choros no.11 een verbluffende hoeveelheid bloedmooie motieven en thema’s verwerkt. In deze verscheidenheid weet de toonmeester de eenheid te bewaren en als luisteraar ervaar je een klein mirakel: Choros no.11 verschaft je voor even de illusie de sensualiteit en de mystiek van het Braziliaanse regenwoud te kunnen ervaren. Een bedwelmend meesterwerk.
Er zijn van Choros nr. 11 – voor piano en orkest slechts een paar opnamen voorhanden. Via YouTube deel ik hier de uitvoering door het Orquestra Sinfonica Theatro Municipal de Sao Paulo, onder leiding van David Machado en met Marco Antonio de Almeida aan de piano.
Een opname die ik ook graag wil aanbevelen – maar die ik niet (afspeelbaar) op YouTube aantrof – is deze, van het Fins Radio Symfonie Orkest onder leiding van Sakari Oramo, met Ralf Gothoni op piano.
Pianotalent Anastasia Rizikov (16) timmert goed aan de weg
Pianiste Anastasia Rizikov (geboren op 8 december 1998 ; Canadese, met Oekraïense familiewortels) speelt Scriabin in een recente YouTube-video.
Al een jaar of vijf ben ik gecharmeerd van het spel van de nu 16-jarige Anastasia Rizikov. Voor mij valt zij telkens op in positieve zin, niet omdat zij – zoals ook veel andere jonkies – foutloos nootjes kan spelen, maar omdat haar vertolkingen (imho) body en karakter vertonen, waardoor je de oren gaat spitsen. Anastasia Rizikov timmert goed aan de weg en haar prestaties totnutoe zijn niet onopgemerkt gebleven. Zij geeft in de Verenigde Staten en in Canada naast recitals ook veel concerten met symfonieorkesten en in de afgelopen jaren won zij in Canada, in de Verenigde Staten en in Europa al diverse internationale pianoconcoursen, zoals is te lezen in de biografie op haar website.
hierboven iets wat ik in 2010 schreef op Facebook over Anastasia Rizikov
Cultural Musicology – Its Possibilities, Limits and Challenges
In this documentary – produced and directed by me – I explore the dimensions of a cultural musicology, through covering debates of musicologists on a wide range of topics at a symposium (Göttingen, September 2012), a workshop (Amsterdam, November 2012) and a panel session (Leiden, March 2013) and through interviews with five renowned musicologists (Birgit Abels, Tomie Hahn, Lawrence Kramer, Wim van der Meer, John Richardson).
The film has the following outline/chapters: Introduction | Musicology and its subdivisions | What’s in a name? (or, what’s wrong with ‘ethnomusicology’?) | Music as cultural practice | Sensational knowledge | Music(ology) in post colonial discourse and cultural theory | The transformation of the idea of culture in (new) musicology | Framing | World Order | Planetary | Power, Institutions, Orthodoxies | Musicologica | Sharing knowledge… how and with whom? | Music and its representations | Shruti | Embracing restlessness | Final notes | End credits (+ some funny stuff) ||
Filmed in 2012 and 2013 in Göttingen, Amsterdam and Leiden.
Duration: 80’27”
Alexander Zemlinsky – ‘Auf See’ (R. Dehmel)
Alexander Zemlinsky – ‘Auf See’ (R. Dehmel)
From: ‘Fünf lieder auf Gedichte von Richard Dehmel’, Song Cycle by Alexander Zemlinsky (1871 – 1942)
Kurt Widmer – bariton ; Jean-Jacques Dünki – piano
‘Harmony of the Spheres’ van Joep Franssens – weldadig mooi!
‘Harmony of the Spheres’ van de Nederlandse componist Joep Franssens is een op teksten van Spinoza getoonzet vijfdelig werk voor gemengd koor en (alleen in het middelste derde deel) kamerorkest. Meer informatie over dit werk vind je o.a. hier. Wat Franssens er zelf over heeft gezegd vind je hier en voor een diepgaande, muziekwetenschappelijke analyse klik je hier.
Een prachtige kerngedachte van Spinoza, die Franssens nadrukkelijk gebruikt in begin- en slotdeel van z’n ‘Harmony of the Spheres’, licht ik er nog even uit:
“Animi tamen non armis, sed amore et generositate vincuntur.”
(“Niet door wapens, maar door liefde en edelmoedigheid worden harten gewonnen.”)
Weldadig mooi!
“Once you’re all done with writing, can we play this section?” – Notities bij een ragaklasje
Bovenstaande video toont een ragaworkshop in New York, verzorgd door topvioliste Kala Ramnath. Westers klassiek geschoolde muzikanten brengt zij wat beginselen bij van de alap, de openingssectie van een ragaperformance. De workshopdeelnemers dienen door haar gespeelde frasen op het gehoor na te spelen. Wat de muzikanten te doen staat is duidelijk: goed luisteren en dan op je instrument imiteren wat je hebt gehoord.
Niet wat we horen, maar vooral wat we zien vind ik opmerkelijk. De muziekstandaard, het attribuut voor de neus van de deelnemers, wordt nadrukkelijk in het proces van luisteren en spelen betrokken. Stilzwijgend dirigeert de lessenaar het klasje telkens naar het papier, naar lege notenbalken die uitnodigen tot noteren-vastleggen-lezen wat men hoort. Voor de workshopdeelnemers is de muziekstandaard een zwijgzame bondgenoot die een interventie mogelijk maakt tussen wat ze te horen krijgen en wat ze vervolgens gaan spelen.
De muzikanten pogen steeds te noteren wat ze horen, zoals zij dat blijkbaar gewend zijn in een muzikaal leerproces. Deze schriftgerichte benadering ‘wringt’ met de voornamelijk op orale overdracht gerichte methodiek binnen Kala Ramnath’s Indiase ragatraditie.
Dit ragaklasje vertoont een zekere fixatie op notatie en klampt zich zo vast aan vertrouwde mores en (Westerse) methodieken. Is dat verkeerd of een probleem? Nee hoor, helemaal niet, maar – zoals gezegd – er wringt wel iets: een zo sterke drang tot noteren en lezen valt niet alleen op, maar doet in een ragasetting nogal wezensvreemd aan. Tegelijkertijd levert het natuurlijk ook wel weer een boeiend kijkspel op.